Elfi’s verhaal
Op het moment dat ik de diagnose MS in ontvangst mocht nemen, schrok ik enorm. Mijn wereld stortte bij wijze van spreken in. Op dat moment wist ik helemaal niets; tenminste wat dit voor mij zou betekenen en wat voor effect de diagnose zou hebben op mijn leven. De assistent-neuroloog die mij de diagnose meedeelde, kon eigenlijk ook niets vertellen, behalve algemene informatie, zoals de diverse vormen en verlopen. Ze gaf aan dat er per persoon een enorme diversiteit in het verloop zit. Voor mij zou er pas meer inzicht komen door het verloop te volgen door de jaren heen. Vanuit mijn opleiding Bewegingswetenschappen wist ik wel iets over de diagnose MS. Ik had zelfs een boek in de boekenkast staan over Multiple Sclerose. Mijn man, die bij het gesprek aanwezig was, kende één persoon met de diagnose: een man, directeur van een farmaceut, zittend in een rolstoel met alleen de lichamelijke mogelijkheid om zijn hoofd te bewegen.
Het vreemde was dat ik de diagnose bij mijzelf wel kon plaatsen. Ik had ervaren dat ik een enorm aanpassingsvermogen heb en geloofde er in dat ik dit wel aan kon. Het enige wat niet klopte was de gewaarwording dat ik nu wellicht zélf hulp nodig zou hebben en zou moeten vragen. Terwijl juist ík gewoonlijk hulp geef aan anderen.
Wat nu?
Ik besloot om vooral geen verdere informatie op te zoeken, vanuit de wetenschap dat veel informatie op bijvoorbeeld internet vaak niet klopt óf negatief van toon is. Ik kom in verhouding weinig positieve, opbouwende verhalen tegen. Ik besloot ook om de kennisgeving van mijn diagnose niet te delen met mensen in mijn omgeving (behalve mijn familie en enkele goede vrienden). Ik wilde namelijk niet dat meisje met MS zijn. Ik hield het dus vooral bij mijzelf en wilde het zelf oplossen.
Dat heb ik geweten! Een jaar na de diagnose kon ik niet meer. Lichamelijk & geestelijk voelde ik mij helemaal leeg; mijn energie was totaal op. In overleg met een coach besloot ik 4 weken te stoppen met werken. Niet vanuit ziekte, want ik was zeker niet ziek! In deze 4 weken besloot ik mijn baan op te zeggen om verder te kunnen. Financieel had ik daar de mogelijkheid toe en ik wilde mij graag verder ontwikkelen. Voor dit laatste zag ik geen mogelijkheden naast een gezin, werk én mijn diagnose.
Na een rustperiode van een half jaar met aandacht voor mijzelf, ben ik de opleiding tot coach & counselor gaan volgen met als doel een eigen coach&trainingsbedrijf te starten. Ik had al veel ervaring als coach&trainer en wilde graag een uitbreiding & waardering van mijn theoretische kennis hierin.
In 2009 heb ik, na de bevalling van mijn derde kind, 11Coaching opgericht.
Mijn doel is om mensen te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling. Om mijzelf te onderscheiden als coach&trainer richt ik mij op begeleiding van mensen met een ernstige diagnose, zoals MS, een andere chronische ziekte of kanker. Ik ervaar dat het proces wat je ingaat na het ontvangen van een ernstige diagnose, voor iedere diagnose min of meer vergelijkbaar is. Dit is te vergelijken met een rouwproces.
Wat had ik graag zelf gerichte begeleiding gehad in mijn proces!
Heb jij behoefte aan begeleiding? Neem dan contact met mij op.